گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد که در بسیاری از مناطق دورافتاده ایران، ثبت دقیق تصادفات جاده‌ای با چالش‌های جدی مواجه است. محدودیت‌های زیرساختی و نواقص تجهیزات ارتباطی باعث شده‌اند که بسیاری از حوادث در آمار رسمی منعکس نشوند، تصویری ناقص از وضعیت ایمنی جاده‌ها ارائه شود و برنامه‌ریزی‌های پیشگیرانه به درستی انجام نگیرد.

این کمبود داده، نه‌تنها سیاست‌گذاری‌های ایمنی را مختل می‌کند، بلکه منجر به تصمیم‌گیری‌های نادرست در تخصیص منابع می‌شود. از سوی دیگر، هزینه‌های اقتصادی و اجتماعی تصادفات از جمله هزینه‌های درمانی، کاهش بهره‌وری و آسیب‌های روانی، به درستی در گزارش‌های رسمی لحاظ نمی‌شوند و این امر می‌تواند به بی‌توجهی به اصلاحات ضروری منجر شود.

تجربه کشورهای پیشرفته نشان داده است که بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، مانند سیستم‌های هوشمند نظارتی، دوربین‌های خودکار و سنسورهای اینترنت اشیا، می‌تواند ثبت و مدیریت حوادث را دقیق‌تر کند و به کاهش ریسک‌های جاده‌ای کمک نماید. در کنار این فناوری‌ها، تحولات زیرساختی و مدیریتی نیز نقشی کلیدی در بهبود ایمنی راه‌ها دارند.

در نهایت، عدم شفافیت در آمار تصادفات، یک مشکل نظام‌مند در مدیریت حوادث جاده‌ای است که نیاز به بازنگری اساسی در الگوهای نظارتی و سیاست‌گذاری دارد. این مسئله می‌تواند زمینه‌ساز گفتگوهای جدی برای اصلاح ساختاری و بهبود ایمنی جاده‌ها باشد.